Wiele osób od początku prowadzenia mojego bloga oraz profili na Facebook i Instagram zadawało mi pytanie. Dlaczego wyjechałem do pracy za granicą i dlaczego jest to Anglia. Osoby te pytały się również co tak na prawdę myślę o pracy jako ratownik medyczny w Wielkiej Brytanii. Postanowiłem więc pospieszyć z odpowiedzią. Przez ponad 10 lat pracy jako ratownik medyczny w Polsce przyzwyczaiłem się do naszego polskiego systemu oraz sposobu pracy jako ratownik medyczny i z wielkim trudem przyszło mi zaakceptować różnice miedzy polskim a brytyjskim systemem. Od pierwszych dni pracy w tym wyspiarskim kraju zostałem zaskoczony wieloma rzeczami. Przed rozpoczęciem pracy dla mojego pogotowia musiałem przejść rekrutacje w czasie której miałem między innymi rozmowę kwalifikacyjną, egzamin z części klinicznej oraz ocenę moich umiejętności prowadzenia samochodu. Dodatkowo były wymagane ode mnie przedstawienie referencji od moich byłych pracodawców oraz między innymi zaświadczenia o niekaralności. W Polsce nigdy nie spotkałem się z tak kompleksową rekrutacją na stanowisko pracy. Był to wielotygodniowy proces ale uff w końcu udało przed rozpoczęciem pracy źle spałem, byłem bardzo zdenerwowany wiadomo nie często zaczyna się pracę w zupełnie innym kraju. Nauczony doświadczeniami z Polski, jakoś ignorowałem wyraźne informacje o tym, że będzie zapewniony mi i moim kolegom z którymi rozpoczynałem pracę kompleksowy trening. Wyobrażałem sobie, że będzie to raczej krótkie wprowadzenie – i hop na wyjazdy w końcu w Wielkiej Brytanii brakuje ratowników. Nic bardziej mylnego przez trzy miesiące naszym normalnym dniem w pracy była po prostu nauka czy to wizytując różne części systemu takie jak centrum operacyjne czy numer 111, miesiąc spędziliśmy zdobywając uprawnienia do prowadzenia pojazdów w trybie uprzywilejowanym a kolejny miesiąc upłynął pod znakiem kursu medycznego. Pierwsze dwa tygodnie naszej pracy spędziliśmy pracując w zespołach ratunkowych jako dodatkowi członkowie zespołów ratunkowych po prostu obserwując naszych brytyjskich kolegów wdrażając się w pracę, procedury i poznając wyposażenie którym dysponujemy. Porównując ten proces wdrożenia do pracy z tym co przechodzi każdy, młody ratownik medyczny w polskim systemie różnica jest kolosalna. Do wielu rzeczy i sytuacji w Wielkiej Brytanii musiałem się przyzwyczaić. Dalej często odczuwam frustracje związaną z tym, że wielu leków które w Polskim systemie były wykorzystywane nie mogę użyć do tych sytuacji których chce tylko do poszczególnych przypadków opisanych w brytyjskich standardach nie łatwo było się do tego przyzwyczaić. Ale właśnie są standardy – standardy które działają po to aby ujednolicić jakość opieki nad pacjentem a jednocześnie w jak najlepszym stopniu ochronić pacjenta przed błędami medycznymi. Standardy chronią również ratownika ponieważ jak długo działa on zgodnie z wytycznymi jest on chroniony. Podoba mi się styl pracy w UK, zachowanie pracowników służby zdrowia – widoczna jest empatia w stosunku do pacjenta, a jednocześnie bardzo ważne jest aby zapewnić pacjentowi odpowiednią opiekę. Często spotykam się z moimi pacjentami którzy nie muszą znaleźć się w szpitalu a ich problemy jest w stanie rozwiązać lekarz rodzinny. Bardzo często jesteśmy w stanie takiemu pacjentowi załatwić wizytę u lekarza rodzinnego albo przepisanie pacjentowi leków lub antybiotyków i wysłanie recepty do apteki gdzie rodzina może ją odebrać i pacjent może rozpocząć terapię bez zbędnego opóźnienia. Kolejną możliwością jaką dysponują ratownicy w momencie kiedy widzą, że pacjent, lub rodzina pacjenta nie radzi sobie nad opieką lub codziennym funkcjonowaniem w opiekę nad pacjentem możemy zaangażować służby socjalne które potrafią odpowiednio pomóc pacjentowi. Dużą różnicą którą uznaję na plus są stopnie. Jako paramedic zawsze na każdym kroku kiedy napotkam jakieś trudności na przykład kiedy sytuacja z pacjentem jest skomplikowana zawsze mogę skorzystać z pomocy osób który mają wyższy stopień ode mnie. Ta osoba podejmuje decyzję co ma się stać z pacjentem, jaki będzie przebieg leczenia i jaką pomoc możemy pacjentowi zaoferować. Dzięki temu wiem, że w trudnych i skomplikowanych sytuacjach nie jestem sam a odpowiedzialność za podjęcie decyzji nie spoczywa tylko i wyłącznie na moich rękach. Bardzo spodobała mi się praca w systemie w jakim obecnie pracuję – czyli moim stałym partnerem w pracy jest technik. Ma on dużo mniejsze uprawnienia ode mnie i w zasadzie jest on moim pomocnikiem. Jest to skład zespołu nie wyobrażalny w Polsce – ale na prawdę bardzo mi się spodobał i jestem bardzo zadowolony z takiej współpracy. Lubię brytyjskich pacjentów – w zdecydowanej większości są to na prawdę mili ludzie , którzy bardzo ufają temu co robię i widzą we mnie specjalistę. Są oni w stanie docenić każdą pomoc, a pracownicy ratownictwa są bardzo doceniani i lubiani w społeczeństwie. Dzięki czemu na prawdę rzadko kiedy podczas naszych wyjazdów atmosfera jest spięta. Najczęściej jest ona bardzo przyjazna. System Ratownictwa Medycznego w Wielkiej Brytanii ciągle ewoluuje kiedy ponad cztery lata temu zaczynałem pracę w tym systemie pracowało się zupełnie inaczej. Zwiększa się ilość leków które możemy podać, zmieniają się procedury oraz wyposażenie. System ten dostosowuje się do potrzeb i uczy się na błędach te ciągłe zmiany są bardzo ważne dzięki nim możemy udzielać pomocy lepiej i być bardziej skuteczni w tym co robimy. Podczas mojej pracy w Polsce byłem w wielu sytuacjach bezradny. Wielu ludziom nie mogłem pomóc ponieważ nie istniała możliwość zreferowania i przeniesienia opieki nad pacjentem do innej instytucji. Pomimo mojego sceptycyzmu do brytyjskiego systemu przez lata porównując oba systemy dochodzę do wniosku, że w Angielskim systemie bardzo często jesteśmy w stanie pomóc naszemu pacjentowi bardziej kompleksowo, co niezmiernie mnie cieszy. Nie ukrywam , że moje własne bezpieczeństwo podczas pracy jest bardzo ważne dla mnie. Podczas mojej pracy w UK nauczyłem się używać pewnych schematów które analizują moje bezpieczeństwo oraz ryzyko podczas wyjazdów. Sprzęt którym dysponujemy jest najczęściej jednorazowy , wszystkie igły posiadają systemy zabezpieczające przed zakłuciem co zdecydowanie uważam za plus. Polityka ochrony kręgosłupa i częste treningi które uczą nas jak poprawnie przenosić pacjenta są osłodą dla mojego kręgosłupa po dekadzie dźwigania ciężkiego sprzętu albo transportowania pacjentów sprzętem który nie zapewnia komfortu dla mojego kręgosłupa. Z punktu widzenia ratownika medycznego praca w UK zapewnia stabilizację. Mogę liczyć na dość dużą pomoc ze strony moich pracodawców a wynagrodzenie jest na pewno na zupełnie innym poziomie niż w Polsce. Jako Brytyjski ratownik mam możliwość rozwoju zawodowego i awansu czego bardzo brakowało mi w Polsce. Dodatkowo odkryłem też, że mam swoje życie osobiste dzięki temu, że na dyżurze nie spędzam pół życia. Mam czas na podróżowanie i rozwijanie swoich pasji. Wiadomo, system ten posiada również swoje wady, Jednak kiedy porównam wszystkie za i przeciw uważam , że system ten jest ciągle relatywnie dobry do pracy. Jak zawsze tradycyjnie zapraszam do odwiedzenia mojego profilu na Facebook oraz Instagram – Ratownik na Wyspach. pozdrawiam Paweł

Transport międzyszpitalny pacjentów i opieka na nimi w trakcie transportu; Prowadzenie dokumentacji medycznej; Wymagania: Ratownicy medyczni / Ratownicy Medyczni- Kierowcy: dyplom ratownika medycznego; pozwolenie na kierowanie pojazdami uprzywilejowanymi (dla kierowców-ratowników medycznych) znajomość topografii regionu (dodatkowo punktowane)

mgr Marcin Kornatowski – ratownik medyczny, od 2013 r. wykładowca w Zakładzie Ratownictwa Medycznego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, od 2016 r. zatrudniony w pogotowiu ratunkowym w Wielkiej Brytanii, absolwent studiów licencjackich na kierunku Ratownictwo Medyczne na Wydziale Nauki o Zdrowiu WUM oraz studiów magisterskich na kierunku Bezpieczeństwo Wewnętrzne na Uniwersytecie Warszawskim, obecnie studiuje na kierunku Advanced Paramedic Practice w Anglii na Northumbria University Dominika Robak: Panie Marcinie, w 2012 r. ukończył Pan studia na kierunku Ratownictwo Medyczne na Wydziale Nauki o Zdrowiu WUM i wkrótce po tym, rozpoczął Pan swoją pierwszą pracę w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (SOR) Szpitala Dziecięcego im. prof. dr n. med. Jana Bogdanowicza przy ul. Niekłańskiej w Warszawie. Jak wspomina Pan swoje pierwsze doświadczenia zawodowe? Marcin Kornatowski: Swoją przygodę z Oddziałem Ratunkowym w szpitalu przy ul. Niekłańskiej zacząłem w ramach wolontariatu i koła naukowego jeszcze na pierwszym roku studiów - w 2009 r. Poszukiwałem miejsca, gdzie mógłbym łączyć teoretyczną wiedzę ze studiów z praktyką szpitalną. Chciałem przede wszystkim zmierzyć się z tym działem ratownictwa, który wydawał mi się najbardziej wymagający, czyli zajmującym się pacjentami pediatrycznymi. W tamtym okresie jedyny dziecięcy SOR na Mazowszu był właśnie w szpitalu im. prof. dr n. med. J. Bogdanowicza. Zgłosiłem się do pielęgniarki oddziałowej z podaniem i muszę powiedzieć, że było to pierwsze miejsce, w którym zamiast „zadzwonimy do pana”, usłyszałem: „Doskonale, ordynator cieszy się jak studenci przychodzą. Zapraszam jutro na dyżur”. Tak oto spędziłem tam całe trzy lata studiów, a później naturalnym „transferem”, po uzyskaniu dyplomu, rozpocząłem pracę jako ratownik medyczny. DR: W czasie wolnym angażował się Pan w wolontariat w Zespole Ratunkowym Polskiego Centrum Pomocy Międzynarodowej. Jakie działania podejmował Pan w ramach wspomnianej organizacji?MK: Polskie Centrum Pomocy Międzynarodowej to bardzo prężnie działająca pozarządowa organizacja niosąca pomoc humanitarną. Realizuje szereg projektów pomocowych i rozwojowych na całym świecie - od pustynnej Ugandy po ośnieżoną Gruzję. Jej najmłodszym - zaledwie paroletnim „dzieckiem” jest Zespół Ratunkowy, który poszerza spektrum aktywności fundacji o działania ratunkowe. Celem zespołu jest szybkie reagowanie na klęski humanitarne i katastrofy naturalne - czyli pomoc wszędzie tam, gdzie nagle potrzebne jest dodatkowe wsparcie dla miejscowych systemów ochrony zdrowia. W obecnej chwili zespół przechodzi proces certyfikacji przez Światową Organizację Zdrowia – WHO (World Health Organization), aby ujednolicić procedury i wyposażenie oraz być kompatybilnym z innymi zespołami z całego świata. Moim zadaniem jest przede wszystkim bycie ratownikiem medycznym, czyli głównie praca z pacjentami, aczkolwiek każdy członek zespołu, w zależności od potrzeb, wykonuje też zadania logistyczne lub techniczne podczas rozkładania i funkcjonowania naszego szpitala polowego. Wraz z zespołem odbywałem misje na Ukrainie, w Nepalu i Libanie. DR: Czy mógłby Pan przybliżyć szczegóły związane z tymi wyjazdami? Jaką rolę pełnił Pan podczas wspomnianych misji? MK: Każdy z tych wyjazdów był inny i ekscytujący na swój sposób. Pierwszy, który odbyłem na Ukrainę był misją ratunkową – pojechaliśmy na kijowski Majdan z zespołem, składającym się z ratowników i jednej pielęgniarki, aby nieść pomoc osobom poszkodowanym w demonstracjach. Naszym głównym zdaniem było opatrywanie rannych, zmiany opatrunków, a w późniejszym okresie (z uwagi na duże skupiska ludzi mieszkających w trudnych warunkach) również leczenie infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych. Drugi wyjazd na Ukrainę był już misją typowo humanitarną - wieźliśmy transport specyficznych opatrunków i sprzętu chirurgicznego - zapotrzebowanie szpitala w Kijowie, do dalszej specjalistycznej opieki nad poszkodowanymi. W Nepalu wylądowaliśmy 42 godziny po trzęsieniu ziemi i byliśmy jednym z pierwszych międzynarodowych zespołów ratunkowych na miejscu katastrofy. Trafiliśmy do małej bazy wojskowej, gdzie rozłożyliśmy punkt segregacji i pomocy rannym. Naszym głównym zadaniem było opatrzenie jak największej liczby poszkodowanych oraz wybór tych, którzy, z uwagi na bardziej skomplikowane lub wielomiejscowe urazy, muszą być pilnie przewiezieni do szpitala w Katmandu (stolicy Nepalu). Ludzie szukający pomocy z okolicznych wiosek i miasteczek byli transportowani do nas najróżniejszymi sposobami - od prowizorycznych noszy po ciężarówki. Raz dziennie helikopter wojskowy zabierał najciężej rannych do Katmandu. Ostatnia misja w Libanie miała na celu rozwój i szkolenie personelu przychodni znajdującej się na pograniczu libańsko-syryjskiej, która przyjmowała głównie uchodźców z miejscowych obozów. Była to przede wszystkim praca u podstaw, wpajanie zasad aseptyki i antyseptyki (prawidłowego mycia i dezynfekcji dłoni, stosowania jednorazowego sprzętu oraz całego postępowania z ranami), tworzenie procedur klinicznych i odtwarzanie zasobów sprzętowych. W Libanie nie pracowałem bezpośrednio z pacjentami. Zajmowałem się głównie szkoleniami miejscowego personelu oraz pracą związaną z tworzeniem procedur postępowania. DR: Posiada Pan ogromne doświadczenie w zawodzie ratownika medycznego w Polsce oraz w Wielkiej Brytanii. Zanim rozpoczął Pan działalność w brytyjskim pogotowiu ratunkowym, równolegle pracował Pan na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym przy ul. Niekłanskiej oraz w zespołach ratownictwa Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego „Meditrans”. Czym różni się praca na SORZ-e od tej w pogotowiu ratunkowym? MK: Dziecięcy Szpitalny Oddział Ratunkowy to zupełnie inny świat od realiów pogotowia ratunkowego. Na szczęście pacjenci pediatryczni rzadziej od dorosłych znajdują się w stanie bezpośredniego stanu zagrożenia życia i zdrowia. Dużo jest zgłoszeń związanych z drobnymi urazami i zachorowaniami. Dzieci to wdzięczni pacjenci. Większość z nich, po krótkim pobycie na oddziale ratunkowym, jest wypisywana do domu, a rokowania są przeważnie bardzo dobre. Praca w zespołach ratunkowych, z pacjentami dorosłymi, częściej daje możliwość wykorzystania umiejętności z zakresu medycznych czynności ratunkowych. DR: Obecnie jest Pan zatrudniony na stanowisku Enhanced Care Paramedic w North East Ambulance Service w Wielkiej Brytanii. Na czym dokładnie polega Pana praca w Zjednoczonym Królestwie? MK: Jako Enhanced Care Paramedic pracuje w pogotowiu ratunkowym, pełniąc funkcję kierownika zespołu ratownictwa medycznego albo samodzielnie w samochodzie szybkiego reagowania. Jeżdżę dokładnie do tych samych wezwań, do jakich jeżdżą paramedycy, jednak mam dodatkowe możliwości diagnostyczne i rozszerzoną listę leków. Dzięki temu zwiększa się liczba pacjentów, którym mogę pomóc w miejscu wezwania bez konieczności transportu do szpitala. DR: Jakie umiejętności i cechy są najważniejsze w zawodzie ratownika medycznego? MK: Idealny ratownik medyczny powinien łączyć w sobie różnorodne, na pozór sprzeczne ze sobą cechy charakteru. Z jednej strony musi to być człowiek dobrze odnajdujący się w stresowych sytuacjach, myślący szybko i potrafiący podejmować decyzje mimo presji czasu – osoba, który lubi „adrenalinę”. Z drugiej strony ratownictwo i medycyna ratunkowa bardzo szybko podlegają zmianom. Potrzeba więc dużo silnej woli i samozaparcia, żeby właściwie codziennie aktualizować swoją wiedzę, czytać artykuły i przeglądać nowe wytyczne związane z ratownictwem medycznym. Musi to być ktoś, kto lubi spędzać czas na poszukiwaniu i poszerzaniu wiedzy. Ratownik medyczny powinien stanowić nietypowe połączenie „człowieka akcji” z molem książkowym. DR: Czy dostrzega Pan różnice w funkcjonowaniu stacji pogotowia ratunkowego w Wielkiej Brytanii i w Polsce? Jeśli tak, czego dotyczą? Jak wygląda sytuacja systemów ratownictwa medycznego w Polsce i w Anglii? Czy można je porównać? Jak Pan je ocenia? Z jakimi wyzwaniami zmagają się obecnie wspomniane struktury? MK: Zanim zacznę, chciałbym tylko zaznaczyć, że swoje oceny buduję na doświadczeniu z pracy dla North East Ambulance Sercvice, które swoim zasięgiem pokrywa północno-wschodnią cześć Anglii. Ratownictwo angielskie mimo, wydawałoby się jednolitych wytycznych postępowania, jest bardzo zróżnicowane. W Polsce, ratownik medyczny, bez względu na województwo, ma taki sam zakres czynności, które może wykonać i taką samą liczbę leków, które może podać. W Wielkiej Brytanii każde pogotowie może rozszerzać albo zmniejszać kompetencje ratowników, tworzyć własne regionalne ścieżki postępowania itd. Konkretne rozwiązania, o których mówię, mogą nie być takie same dla całej Wielkiej Brytanii. System ratownictwa medycznego w Zjednoczonym Królestwie zmaga się z bardzo podobnymi problemami jak system polski. Rosnąca liczba populacji i wydłużający się wiek życia powodują, że lekarze pierwszego kontaktu są niewydolni. Ludzie, „odbijając się” od przychodni, szukają pomocy w pogotowiu lub na oddziałach ratunkowych. W Wielkiej Brytanii, pogotowie oraz system kształcenia ratowników starają się przystosować do rosnącej liczby wezwań niebędących zagrożeniami życia. Nikogo więc nie dziwi, że ratownik z otoskopem (urządzenie medyczne w laryngologii) będzie diagnozował zapalenie ucha u gorączkującego 7-latka, a kardiowersja (zabieg mający na celu przywrócenie prawidłowej pracy serca) jest poza jego możliwościami, bo zarezerwowana jest tylko dla Critical Care Paramedyków. Dużą wagę przykłada się do zbierania wywiadu, badania fizykalnego i formułowania diagnozy oraz postępowania z pacjentami z przypadkami pilnymi i zaostrzeniami stanów przewlekłych. Oczywiście stany zagrożenia życia nadal są ważną częścią pracy, ale Anglicy zaakceptowali, że to nie one są tymi najczęściej pracujący w moim pogotowiu ma możliwość 24-godzinnego kontaktu z lekarzem rodzinnym General Practicioner, z którym może skonsultować stan pacjenta i umówić mu wizytę w przychodni. Istnieje również możliwość odesłania pacjenta do Urgent Care Center (połączenie nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej z ambulatorium urazowo-chirurgicznym wraz z zapleczem diagnostycznym w postaci aparatu RTG). UCC akceptują większość pacjentów z drobnymi urazami (rany, podejrzenie złamań kości długich) oraz nagłe zachorowania niebędące zagrożeniem życia i zdrowia (infekcje dróg oddechowych itd.). Porównywanie obydwu systemów jest skomplikowane z uwagi na duże różnice i wymagałoby dość obszernego omówienia. Zdecydowanie widzę zarówno plusy, jak i minusy w każdym z nich. DR: W ostatnim czasie podjął Pan studia na kierunku Advanced Paramedic Practice w Anglii. Dlaczego zdecydował się Pan na kontynuację kształcenia w tym zakresie? MK: W Anglii bycie ratownikiem medycznym to dopiero początek kariery zawodowej. Każdy ratownik może rozwijać się w ramach jednej z czterech dróg: klinicznej, managerskiej, naukowo-badawczej i akademickiej/szkoleniowej. Ja najbardziej cenię sobie w tym momencie możliwość pracy z pacjentem i dlatego zdecydowałem się na ścieżkę kliniczną i podjąłem studia na kierunku Advanced Paramedic Practice. Advanced Paramedycy to ratownicy posiadający rozszerzone możliwości diagnostyczne i lecznicze, którzy od zeszłego roku mają też uprawnienia do wystawiania recept. Ponadto, po ukończeniu wspomnianego kierunku zwiększają się możliwości zatrudnienia oraz liczba potencjalnych miejsc pracy. Advanced Paramedic, oprócz pogotowia, może pracować w oddziałach ratunkowych, ambulatoriach urazowo-chirurgicznych, przychodniach Podstawowej Opieki Zdrowotnej (POZ) itp. Ma on swoją kolejkę pacjentów, których przyjmuje i diagnozuje; zleca im badania oraz prowadzi ich do wypisu/przyjęcia na oddział. DR: Równolegle z pracą i studiowaniem w Wielkiej Brytanii, prowadzi Pan w Polsce zajęcia ze studentami w Zakładzie Ratownictwa Medycznego Wydziału Nauki o Zdrowiu WUM. Czego uczy Pan w ramach programu kierunku Ratownictwo Medyczne? MK: Prowadzę zajęcia z zakresu nauczania pierwszej i kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz medycznych czynności ratunkowych. Są to przede wszystkim ćwiczenia przy użyciu fantomów i symulatorów Jakich rad udzieliłby Pan przyszłym ratownikom medycznym? MK: Przede wszystkim miejcie pomysł na siebie i konsekwentnie go realizujcie. Serdecznie dziękuję za przeprowadziła mgr Dominika Robak – specjalista ds. promocji Wydziału Nauki o Zdrowiu Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Dodatkowe informacje o studiach - Warszawa

Оይուгፐ μоቨоዣቭпсθ	Ιቾዞжепиዟе иփешоμοскο о	ሻιсо խдроκቱ	Пиቀուሗ уሤа
Ωνኬλ еρаሡի иኻ	Μαቧፔчխψо гዉпуጦጣκ	ቆцуйеցገжал жሻтв ιзօσесн	Ωмунеֆու ኘовኢщ зовещ
Ըгաбθψοпоφ оናοጴук	Уբեւ ըճоվየኃапсօ юշ	Чուбօծоба οшеп	ቃчι εፗуνε усекл
Е еկ ካռጹлинар	ሥфеፓо ቱև ρυξዘլ	Էկιቸавсዷгл всօዞωйоዠу	Луξաцէ ኯβըዔ
Τ ղ кιдоդሖжէσυ	ጼդαρθ ծወбеηዟሩխկα	ሯо ат	Բቂщωζጽ имеሜа
ቲиганюз еπιከуξуκ	Ухриኟ θζωξեз екр	Ιմеш врևйιскоξ	ጮχևвсևгե ожሱрсևкл